της Ξένιας Κωνσταντίνου - Πρόεδρος ΓΟΔΗΣΥ

Το πιο σημαντικό συμπέρασμα από τη Διεθνή Διάσκεψη της Γενεύης για το κυπριακό είναι ότι, για 1η φορά έγινε πράξη εκείνο το οποίο διατυμπάνιζαν διάφοροι πριν από χρόνια έχοντας βεβαίως υπόψη τους κάτι εντελώς διαφορετικό από το χθεσινό. Την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2017, το κυπριακό τοποθετήθηκε για πρώτη φορά με τόσο ξεκάθαρο τρόπο μπροστά στην Τουρκία και στον διεθνή παράγοντα ως ένα ευρωπαϊκό θέμα. Η "διεκδίκηση" της Ε.Ε. για να έχει ρόλο και λόγο στην μελλοντική ασφάλεια της Κύπρου δεν ήταν συμβολική αλλά ουσιαστική.

Επειδή ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η Επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Διπλωματίας εκπροσωπούν μία σύγχρονη και εντελώς διαφορετική αντίληψη της έννοιας ασφάλειας από εκείνη την οποία επιθυμεί να συντηρήσει η Τουρκία.

Η ενόχληση του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών ήταν χαρακτηριστική. Η Τουρκία είπε, «θα πρέπει να διατηρήσει το καθεστώς της εγγυήτριας χώρας, ενώ τα τουρκικά στρατεύματα θα πρέπει να παραμείνουν στο νησί (…) Ποια από τις συγκρούσεις έχει καταφέρει να αποτρέψει η ΕΕ μέχρι στιγμής; (…) Η δομή (σ.σ. η ΕΕ) που δεν μπορεί να επιλύσει τα υπάρχοντα προβλήματα και εμμένει στην πολιτική της των δύο μέτρων και δύο σταθμών σε πολλά θέματα φυσικά δεν θα είναι σε θέση να προσφέρει ασφάλεια στο νησί»

Η αντίληψη της Τουρκίας για την ασφάλεια αφορά στη δυνατότητα χρήσης στρατιωτικής βίας. Η αντίληψη της Ε.Ε. για την ασφάλεια αφορά στην ρητή εφαρμογή του κράτους δικαίου, στη διάκριση των εξουσιών, στο σεβασμό στη μειοψηφία, στις δημοκρατικές διαδικασίες, στις ατομικές ελευθερίες, στα ανοικτά σύνορα και στην ελεύθερη αγορά. 

Το εσωτερικό πλαίσιο ασφάλειας της ομοσπονδιακής Κύπρου πρέπει να εδράζεται στο τελευταίο. Η διασφάλιση της έννομης τάξης είναι που θα αποτελέσει την ισχυρότερη ασπίδα ασφαλείας για τους πολίτες του νέου κράτους.

Πέραν τούτου, από άποψη διαδικασίας η Διεθνής Διάσκεψη της Γενεύης αξιολογείται επιτυχώς. Επί του σημειολογικού, η ελληνοκυπριακή πλευρά όχι μόνο δεν είχε απώλειες αλλά αντίθετα βγήκε ενισχυμένη από την όλη διαδικασία. Η κατάθεση χάρτη από την τουρκοκυπριακή πλευρά πιστώνεται στα θετικά όπως και η δέσμευση όλων των συντελεστών να συνεχιστεί η συζήτηση σε τεχνοκρατικό επίπεδο.

Επί της ουσίας όμως, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι δεν έχει σημειωθεί κάποια σημαντική πρόοδος. Εκείνο ωστόσο το οποίο κατά την άποψή μου πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι για πρώτη φορά η Τουρκία προσήλθε στο τραπέζι για συζήτηση του θέματος ασφάλειας και εγγυήσεων. Καθώς επίσης και ότι πέρα από τις συνήθεις διακηρυγμένες απαράδεχτες θέσεις της, η Τουρκία συμφώνησε να συμμετάσχει σε μία διαδικασία όπου θα εκπροσωπείται και η Κυπριακή Δημοκρατία -είτε θέλει είτε δε θέλει να το αναγνωρίσει- καθώς και η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Θεωρώ ότι, η διαδικασία όπως συμφωνήθηκε, με την τεχνοκρατική επεξεργασία να προηγείται της πολιτικής διάσκεψης ότι είναι ορθή και περισσότερο ασφαλής για να μπορέσει να υπάρξει ένα συμφωνημένο πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορεί να διεξαχθεί ένας πιο ουσιαστικός και παραγωγικός διάλογος για ένα εναλλακτικό σύστημα ασφάλειας χωρίς εγγυήσεις.
Κλείνοντας, η Διάσκεψη της Γενεύης ήταν ένα καθοριστικό ιστορικό γεγονός στην πορεία επίλυσης του κυπριακού. Το ότι παρακάθισαν οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις για πρώτη φορά γύρω από το τραπέζι υπό την αιγίδα του ΟΗΕ με αντικείμενο συζήτησης την ασφάλεια και τις εγγυήσεις δεν πρέπει ούτε να παραβλέπεται ούτε και να υποβαθμίζεται από κανένα. Το θέμα της ασφάλειας είναι ευαίσθητο, σύνθετο και ακανθώδες αλλά έχουμε το χρέος να προσπαθήσουμε να εξεύρουμε κάτι εναλλακτικό. Διαφορετικά, θα εξακολουθήσουν να παραμένουν σε ισχύ οι συνθήκες του 1960. Κανένας δε μπορεί να εγγυηθεί την τελική στάση της Τουρκίας αλλά θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή συντρέχουν οι καλύτερες προϋποθέσεις που υπήρχαν ποτέ για να καταλήξουμε εντός των επόμενων μερικών μηνών σε μία αμοιβαία συμφωνημένη συνολική διευθέτηση του κυπριακού.

της Ξένιας Κωνσταντίνου - Πρόεδρος ΓΟΔΗΣΥ

Πρόκειται για μια συζήτηση που διαρκεί τουλάχιστον από την Τουρκική εισβολή και μετά. Η ειρωνεία είναι ότι οι αυτοαποκαλούμενοι εκφραστές της λεγόμενης “διεκδικητικής” πολιτικής οικειοποιήθηκαν το σύνθημα να “καθίσει η Τουρκία στο εδώλιο”, εννοώντας να κριθεί για τη συνεχιζόμενη κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου.
Βεβαίως, αντιλαμβάνομαι πως μέσα σε όλη αυτή τη –δίχως αντίλογο- συνθηματολογία, ακόμα και οι “διεκδικητικότεροι” των διεκδικητών, δεν εννοούν ότι θα συσταθεί ποτέ ένα διεθνές δικαστήριο το οποίο να δικάσει και να καταδικάσει την Τουρκία. Γιατί όσες φορές υιοθετήσαμε μία νομικίστικη αντίληψη του κυπριακού είδαμε αποφάσεις να βγαίνουν υπέρ μας, αλλά και αποφάσεις εναντίον μας. Ποτέ όμως δεν είδαμε δικαστήρια να επιλύουν πολιτικά προβλήματα μεταξύ κρατών. Μένει συνεπώς το πολιτικό κομμάτι της διαδικασίας κρίσης της Τουρκίας.

Η αλήθεια όμως είναι ότι ποτέ δεν ακούστηκαν σαφείς, ρεαλιστικές, τεκμηριωμένες και εφαρμόσιμες προτάσεις από αυτή την σχολή σκέψης. Η ειρωνεία ολοκληρώνεται με ακόμα μια διαπίστωση. Κάθε φορά που γίνεται μία σοβαρή προσπάθεια από ελληνοκυπριακής πλευράς που θα αναγκάσει την Τουρκία να βρεθεί αντιμέτωπη με τη διεθνή κοινότητα οι ίδιοι κύκλοι φωνάζουν ότι οι ενέργειες επίλυσης του κυπριακού ενέχουν τον κίνδυνο της αναγνώρισης του ψευδοκράτους!
Συνεπώς, βάση των πιο πάνω καταλήγουν σε ένα λογικό αδιέξοδο.

Επειδή πολύ απλά ο μοναδικός τρόπος για να βρεθεί η Τουρκία αντιμέτωπη με τις πράξεις της θα είναι τη στιγμή που θα εξαναγκαστεί να αποσύρει τα στρατεύματά της και να συναινέσει σε λύση του κυπριακού.

Όσοι βρισκόμαστε στο στρατόπεδο της ρεαλιστικής πολιτικής του Γλαύκου Κληρίδη και άλλων πολιτικών ηγετών και δυνάμεων του τόπου, βλέπουμε ότι, το «πολιτικό γώνιασμα» της Τουρκίας περνά μέσα από τη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού. Κανένας άλλος δρόμος δε μπορεί να οδηγήσει στην άρση της κατοχής.

Κατά συνέπεια και επειδή επιτέλους θα πρέπει να φύγουμε από την κενή συνθηματολογία, θα παραθέσω τρία μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα του πως η σύνεση θέτει με τρόπο ουσιαστικό την Τουρκία στο εδώλιο:

1ο. Η Τουρκία κρίνεται από την στάση της στο Κυπριακό. Αυτή την στιγμή διεξάγονται επιτέλους σοβαρές διαπραγματεύσεις για επίλυση του κυπριακού. Η διαδικασία βρίσκεται σε κομβικό σημείο και υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο σύντομα η Τουρκία να κληθεί να απαντήσει επί των θεμάτων που την αφορούν άμεσα. Θα επιμένει στον αναχρονιστικό εγγυητικό της ρόλο; Θα αποσύρει τα στρατεύματα αμέσως μετά την λύση; Θα συμβάλει εποικοδομητικά στο ζήτημα των εποίκων; Όλα αυτά, δεν είναι αόριστα αλλά ουσιαστικά ερωτήματα στα οποία η Τουρκία θα κληθεί να τοποθετηθεί πάρα πολύ σύντομα.

2. Η Τουρκία κρίνεται στις διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και εδώ αποδεικνύεται η σοφή και ρεαλιστική στρατηγική των αειμνήστων Κληρίδη-Κρανιδιώτη. Με την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Τουρκία να χτυπά την πόρτα. Με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ζητούν απαντήσεις από την Τουρκία για τη μη εφαρμογή του πρωτοκόλλου 10 και της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, όλα δηλαδή όσα ονομάζουμε ως κυπρογενείς υποχρεώσεις. Επομένως η Τουρκία κι εδώ κρίνεται.

3. Η Τουρκία κρίνεται και σε περιφερειακό επίπεδο. Μετά την έξαλλη πολιτική προσπάθειας ηγεμονισμού στην περιοχή, τι έχει πετύχει η Τουρκία; Ποια είναι άραγε η σχέση της με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Συρία, τον Λίβανο και την Ιορδανία; Με εξαίρεση κάποιες αναλαμπές συνεργασιών, όλοι παραδέχονται ότι η Τουρκία έχει αποξενωθεί από την νοτιοανατολική μεσόγειο. Σε μια περιοχή δε, που όλοι αναγνωρίζουν και πάλι την σοφή, διαχρονική και συνετή πολιτική των ρεαλιστικών ηγεσιών του τόπου, να διατηρούν σχέσεις φιλίας και συνεργασίας με όλους. Καθιστώντας έτσι την Κύπρο σημείο αναφοράς και συνεννόησης, σε μια αποξενωμένη για την Τουρκία περιοχή. Που βρίσκεται συνεπώς η Τουρκία; Κρίνεται από όλες τις χώρες της περιοχής την στιγμή που εμείς προβαίνουμε σε σειρά διμερών και τριμερών συνεργασιών.

Θα μπορούσε κανείς να παραθέσει κι’ άλλα παραδείγματα σαν τα πιο πάνω. Μένω ως εδώ γιατί θεωρώ πως ήρθε ο καιρός οι συμπολίτες μας να κρίνουν και να μας κρίνουν όλους και για όλα. Και όσους οικειοποιήθηκαν την λεγόμενη διεκδικητική πολιτική και όσους διορατικά και δραστήρια μετέτρεψαν ένα σύνθημα σε πράξη. Έβαλαν την Τουρκία επιτέλους στο εδώλιο!

της Ξένιας Κωνσταντίνου - Πρόεδρος ΓΟΔΗΣΥ

Η χώρα μας δεν είχε την ευτυχία να ζήσει μεγάλες ιδεολογικές αντιπαλότητες. Να ωριμάσει πολιτικά μέσα από τη βάσανο του δημοσίου ιδεολογικού διαλόγου μεταξύ του παλιού και του νέου, του σύγχρονου και του κατεστημένου. Η κοινωνία στάθηκε σχεδόν πάντα επιφυλακτική στο να πάρει θέση δημόσια για ζητήματα που αφορούν σε ατομικά δικαιώματα και σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις με ελάχιστες βέβαια εξαιρέσεις όπως για παράδειγμα η πρόσφατη συζήτηση γύρω από το σύμφωνο συμβίωσης. Ο πολιτικός κόσμος του νησιού μετά το ‘74 ήταν πολύ απασχολημένος με το κυπριακό το οποίο αποτελούσε ανέκαθεν την αιτία -ή και την δικαιολογία- για να βάζει στην άκρη δευτερεύοντα ζητήματα τα οποία όμως καθορίζουν ιδεολογικά μία παράταξη.

Η ιδεολογική συζήτηση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς πρότασης λίγες φορές αναπτύχθηκε με τρόπο που να γίνουν κατανοητές και διακριτές οι διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις.

Η αριστερή φωνή του Ανορθωτικού Κόμματος του Εργαζομένου λαού παραήταν συνεπής στη ρητορική της παραμένοντας ουσιαστικά δέσμια στα ίδια συνθήματα από το 1960. Ο «ταξικός αγώνας», το «ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου» και τα «κεκτημένα» –με τον τρόπο βεβαίως που οι ίδιοι τα αντιλαμβάνονται- αποτελούν τα τελευταία 40 χρόνια τις μόνιμες επωδούς του αριστερού κόμματος. Αδυνατούν εντούτοις να τις γεμίσουν με σύγχρονο ιδεολογικό περιεχόμενο. Έχουν δυσκολία να τις προσαρμόσουν στο σημερινό κόσμο και στις ανάγκες του. Κάτι σχετικά ανάλογο ισχύει με την ίδια την κουλτούρα του κόμματος πράγμα που αντανακλάται στις πρακτικές με τις οποίες λαμβάνουν αποφάσεις. Για παράδειγμα η πρόσφατη διαδικασία επιλογής υποψηφίων για τις βουλευτικές του 2016 το απέδειξε περίτρανα.

Το ΑΚΕΛ ήταν, είναι και θα παραμείνει το ίδιο. Με έμφαση στο κλειστό του κομματικό ακροατήριο, με μία στρατιά εμμίσθων οι οποίοι αποτελούν τον τεράστιο ελεγχόμενο πυρήνα του κόμματος οι οποίοι με αδιαφανείς και κλειστές διαδικασίες επιτυχαίνουν να ελέγχουν οποιαδήποτε διάρρηξη στη συνοχή των αποφάσεων με επίκληση στη συλλογική σοφία και τις εσωτερικές αποφάσεις.

Ο Δημοκρατικός Συναγερμός από την άλλη είχε ανέκαθεν τη δυνατότητα να φιλοξενεί φιλελεύθερες φωνές, παρόλο που, παρουσίαζε δυσκολίες η προσπάθεια να ιδεολογικοποιήσει τη ρητορική του στη βάση μίας συνεπούς σύγχρονης φιλελεύθερης ιδεολογίας ένεκα και των ισχυρών εσωτερικών του αντιστάσεων. Όμως ο ΔΗΣΥ έδειξε αρκετές φορές ότι έχει τη δυνατότητα να αλλάζει και αυτό το έχει αποδείξει με μεγάλες υπερβάσεις που πέτυχε να περάσει έστω και δια μέσου αντεγκλήσεων και διαφωνιών.

Ο ΔΗΣΥ προσφέρει σήμερα για το φιλελεύθερο και προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας μία ουσιαστική επιλογή. Η οποία όμως σε αρκετές περιπτώσεις περιορίζεται σημαντικά από τις κουτοπόνηρες προσπάθειες ορισμένων να περιορίσουν το εκλογικό σώμα στους δικούς τους ακραιφνείς υποστηρικτές. Πιστεύω όμως ότι η προσπάθεια δε θα καρποφορήσει εάν η κοινωνία έχει κατανοήσει ότι η εποχή της στείρας αντιπολίτευσης για την ικανοποίηση των κομματικών ακροατηρίων πρέπει να αποτελεί παρελθόν. Το φλερτ με τη συντήρηση βλάπτει σοβαρά.

Η εκλογική επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη την περασμένη Κυριακή φανέρωσε αν μη τι άλλο ότι η τόλμη στην κεντροδεξιά επιβραβεύεται. Ότι πολλές φορές οι κοινωνίες όσο καταθλιπτική κι αν είναι η μεγάλη εικόνα που μπορεί να εκπέμπουν έχουν πάντα εντός τους ψήγματα προόδου τα οποία μπορούν υπό προϋποθέσεις να καταστούν η κρίσιμη μάζα και η νικηφόρα δύναμη για κάτι καλύτερο.

Το μάθημα από την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ότι αν διατυπωθεί με σαφήνεια μεταρρυθμιστικός λόγος και δημιουργηθεί η απαραίτητη ανανέωση και δυναμική, το νέο δεν έχει να φοβηθεί τίποτα στη μάχη με το παλιό.

Αν όμως από την άλλη δεν υπάρχει σαφές πολιτικό στίγμα ή το «νέο» φλερτάρει με το βαθύ λαϊκισμό μιας κοινωνίας που δεν θέλει να απολέσει τα προνόμια των λίγων για το συμφέρον των πολλών στην καλύτερη θα μείνεις στα ίδια και στη χειρότερη θα βρεθείς στα αζήτητα.

Ο Κυριάκος με την εκλογή του της περασμένης Κυριακής μας απέδειξε ένα πράγμα ότι αν η σύγχρονη κεντροδεξιά εκφραστεί με πρόγραμμα, θέσεις και συνέπεια θα πετύχει να «μιλήσει» στην σιωπηρή πλειοψηφία η οποία υπερβαίνει το κομματικό ακροατήριο και η οποία έχω την εντύπωση ότι προσδοκά όχι απλά ένα κόμμα για να ψηφίσει, αλλά μία παράταξη στην οποία με περηφάνια θα θέλει να ανήκει!

της Ξένιας Κωνσταντίνου - Πρόεδρος ΓΟΔΗΣΥ

Ο Γλαύκος Κληρίδης χάραξε ανεξίτηλα τη σύγχρονη κυπριακή ιστορία και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας έχοντας την πολιτική ικανότητα να συνδέει τα συμφέροντά της Κύπρου, παρά το μικρό της μέγεθος, με το μεγάλο πλέγμα των γεωστρατηγικών συμφερόντων στην περιοχή.

Ο ίδιος, μιλώντας στον καθηγητή και συγγραφέα Νιαζί Κιζίλγιουρεκ έλεγε, «Παίζεις σκάκι, πρέπει να βλέπεις έξι κινήσεις απέναντί σου, αν θέλεις να είσαι “champion” και να ξέρεις ότι τούτος θα κάνει αυτή την κίνηση, αυτός θα κάνει τούτη και γι’ αυτούς τους λόγους …».

Ακόμη και αν κάποιος διαφωνεί με επιμέρους πολιτικές και αποφάσεις που στήριξε ο Γλαύκος Κληρίδης, νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να αρνηθεί ότι εξέφρασε και σε σημαντικό βαθμό επέδειξε στη διαχείριση του εθνικού προβλήματος, όσο κανένας άλλος πολιτικός στην Κύπρο, πολιτικό ρεαλισμό. Ένας πολιτικός που έδωσε μάχες για τα συμφέροντα της πατρίδας του, ζυγίζοντας πάντοτε πολύ καλά τη διεθνή συγκυρία.

Ο ίδιος πάντοτε με διάθεση αυτοκριτική και έχοντας πλήρη επίγνωση των λαθών που μας οδήγησαν στα τραγικά γεγονότα του ’74 έλεγε «…δεν παρακολουθούσαμε τις διεθνείς εξελίξεις. Η μόνη εξέλιξη που παρακολουθούσαμε ήταν μέσα στην Κύπρο και πως θα πείσουμε τους άλλους ότι έχουμε δίκιο… Ένας statesman μετρά πρώτα τι περιθώρια έχει να κάνει συγκεκριμένες κινήσεις και ύστερα παίζει…».

Ο Γλαύκος Κληρίδης εκπροσώπησε το αντίπαλο δέος του «μακροχρόνιου αγώνα». Μέχρι και στις τελευταίες του συνεντεύξεις επέμενε να τονίζει ότι η πάροδος του χρόνου οδηγεί σε παγίωση των τετελεσμένων της κατοχής. Δυστυχώς δικαιώθηκε απόλυτα για αυτό. Χρόνο με το χρόνο τα δεδομένα επί του εδάφους  παγιώνονται προς όφελος της Τουρκίας.

Ο Γλαύκος Κληρίδης υπήρξε ο πρώτος Κύπριος πολιτικός που υποστήριξε ανοικτά λύση του κυπριακού στη βάση της  ομοσπονδίας. Το έπραξε αυτό γιατί ζυγίζοντας την μέχρι τότε πορεία του κυπριακού και λαμβάνοντας υπόψη τα όσα είχαν συζητηθεί στο πλαίσιο των ενδοκυπριακών συνομιλιών που είχαν προηγηθεί της καταστροφής του 1974, διαμόρφωσε την άποψη ότι η λύση ομοσπονδίας  ήταν η καλύτερη επιλογή υπό τις περιστάσεις και η μόνη που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή και από τις δύο κοινότητες.

Ο Γλαύκος Κληρίδης δεν αναλωνόταν σε επιφανειακές αναλύσεις. Ούτε φλέρταρε με λύσεις τύπου «ενδιάμεση πορεία». Ο Γλ. Κληρίδης αντιλαμβανόταν πόσο πιο σύνθετα είναι τα πράγματα. Πόσες περισσότερες δυσκολίες αλλά και προοπτικές διανοίγονται από την κάθε κίνηση που θα έκανε στη «σκακιέρα του Κυπριακού». O Κληρίδης και πριν την εισβολή και μετά δέχτηκε τις πιο ακραίες και άδικες επικρίσεις που δέχτηκε πολιτικός στην Κύπρο όμως τις αντιμετώπισε με απαράμιλλη ψυχραιμία και αποφασιστικότητα χωρίς να χάνει το βλέμμα του από το στόχο που υπηρετούσε και το κοινό καλό.

Ούτε λιγοψύχησε όταν η Τουρκία απειλούσε με πόλεμο στο ενδεχόμενο ένταξής μας στην Ε.Ε.. Επειδή γνώριζε τι επέβαλλαν εκείνη τη στιγμή τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Είχε επίσης τη σοφία να επιμείνει όπως η Κύπρος ενταχθεί με τις υπόλοιπες εννέα υπό ένταξη χώρες επειδή γνώριζε πολύ καλά ότι την Κύπρο την ευνοούσε η ομαδική ένταξη και ότι μέσα στο πλέγμα της δυναμικής που δημιουργείτο αποδυναμώνονταν οι αντιδράσεις της Τουρκίας.

Αναλογιζόμενη τον Γλαύκο Κληρίδη, πιστεύω ότι η δικαίωση των αγώνων του θα είναι η ημέρα απελευθέρωσης και επανένωσης του νησιού. Δύο χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από τον θάνατό του. Ας αναλογιστούμε τις πολιτικές παρακαταθήκες που μας άφησε και ας αντλήσουμε από αυτές μαθήματα πολιτικής σκέψης και δράσης. 

Της Ξένιας Κωνσταντίνου, Μέλος Π. Γ. ΔΗΣΥ, Πρόεδρος ΓΟΔΗΣΥ

Η πρόταση για αλλαγή του εκλογικού νόμου και η αύξηση του εκλογικού ορίου προκάλεσε διάφορες αντιδράσεις οι οποίες πλέον φανερώνουν το πώς ακόμα μια φορά ιδιοτελή κίνητρα μπορούν να κρύβονται πίσω από εξαγγελίες περί προάσπισης της δημοκρατίας. Ο διαστρεβλωμένος τρόπος που παρουσιάζουν και ακολούθως δαιμονοποιούν την πρόταση του ΔΗΣΥ αποκαλύπτει τα προσωπικά και μικροπολιτικά κίνητρα ορισμένων. Για  μερικούς «οπαδούς της δημοκρατικότητας» ο μοναδικός πραγματικός λόγος πίσω από την αντίδραση τους αφορά στην προσωπική πολιτική τους επιβίωση. Ούτε καν αυτή του κόμματος τους.

Δεν εξηγείται διαφορετικά η λογική δύο μέτρα και δύο σταθμά με την οποία αντιλαμβάνονται την πολιτική. Πιο ειδικά, Πρόεδρος κόμματος ο οποίος μόλις πρόσφατα υιοθέτησε όριο θητειών με αναδρομική ισχύ για να αποκλείσει με αυτό τον τρόπο την πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής του ομάδας από το να επαναδιεκδικήσει εκλογή, σήμερα κρίνει ως αντιδημοκρατικό ένα μέτρο το οποίο συζητήθηκε διεξοδικά και πλειστάκις.

Αξίζει να επαναληφθεί ότι η ύπαρξη του μέτρου του 1.8 αποτελεί μια εντελώς συγκυριακή επιλογή παρελθόντων εποχών και επουδενί λόγο δεν θα πρέπει να θεωρείται ως προϊόν αδιαμφισβήτητης σοφίας. Επίσης θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η αλλαγή την οποία επιφέρει η πρόταση του Δημοκρατικού Συναγερμού δεν επηρεάζει το εκλογικό μέτρο για είσοδο συνδυασμών ή ανεξάρτητων υποψήφιων στη Βουλή. Εκείνο το οποίο αλλάζει αφορά στην διεκδίκηση εδρών στη 2^η κατανομή. Δηλαδή στο ποσοστό το οποίο θα πρέπει να εξασφαλίσει παγκύπρια για να δικαιούται συμμετοχή στη 2^η κατανομή.

Δε θα έπρεπε όμως να θεωρείται τουλάχιστον ως αυτονόητο ένα πολιτικό κόμμα να συγκεντρώνει σε παγκύπρια εκλογική βάση τουλάχιστον 20 000  ψηφοφόρους για να έχει δικαίωμα συμψηφισμού υπολοίπων και διεκδίκησης πέραν της μίας έδρας;

Τέλος, πολλοί επικριτές των πολιτικών και των οραμάτων του αείμνηστου Γλαύκου Κληρίδη εμφανίστηκαν ξαφνικά σήμερα να επικαλούνται τον ιδρυτή του Δημοκρατικού Συναγερμού σε μία προσπάθεια να προκαλέσουν το αίσθημα των συναγερμικών εναντίον της πρότασης του ΔΗΣΥ.

Όμως, είναι εντελώς άκυρη και άστοχη η σύγκριση των εκλογών του 1976 όταν ίσχυε το πλειοψηφικό σύστημα και  ο Δημοκρατικός Συναγερμός ενώ έλαβε 26.7% αποκλεισθεί η είσοδος του στη Βουλή, με το σημερινό μέτρο του 1.8%. Τότε ένα κόμμα με πολλές δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρους έμενε έξω από την βουλή, ενώ τώρα τίθεται ένα χαμηλό –και πλήρως εναρμονισμένο με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα- κατώφλι για την είσοδο στην Βουλή.  

Εύχομαι τώρα που πλέον τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει ότι η πρόταση θα συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία στη Βουλή, ούτως ώστε οι επόμενες βουλευτικές εκλογές να διεξαχθούν με περισσότερο αντιπροσωπευτικές διαδικασίες.

Της Ξένιας Κωνσταντίνου, Πρόεδρος ΓΟΔΗΣΥ

Μία απειλή πολέμου σκορπίζει φόβο, λύπη, δέος και ανασφάλεια. Αυτή η «απειλή» όμως, θα έλεγε κανείς, ότι σχεδόν σκόρπισε χαμόγελα ευτυχίας και ανάσες ανακούφισης. Επιτέλους!

Επιτέλους βρήκαν κάτι –ή τουλάχιστον έτσι πίστεψαν- για να αποδομήσουν τον  Ακκιντζιή. Για να πουν ότι είναι ο ίδιος ή έστω παρόμοιος με τον διχοτομιστή Ντενκτάς. Εξάλλου, αρκετά ανέχτηκαν αυτόν τον πολιτικό ο οποίος βρέθηκε ξαφνικά από την πολιτική του αφυπηρέτηση στην ηγεσία της κοινότητας του με κεντρική πολιτική γραμμή ότι είναι κύπριος και ότι θα παλέψει για το καλό του τόπου του.

Όλα αυτά τους φαίνονταν από την αρχή πολύ περίεργα. Από το βράδυ της εκλογής του όταν σαστισμένοι δεν είδαν να κυματίζουν οι κόκκινες σημαίες. Στη θέση τους νέοι άνθρωποι κρατούσαν κλαδιά ελιάς και πανό με τη λέξη «Ειρήνη». Όταν στη συνέχεια το παράξενο αυτό είδος πολιτικού μίλησε για τη Λεμεσό και την αγάπη του για την πόλη αυτή πάλι θύμωσαν. Τι πάει να πει «είναι Κύπριος»; Δεν τους το είπε ξεκάθαρα ο Ντενκτάς ότι τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει και ότι το μόνο κυπριακό είδος πάνω σε αυτό το νησί είναι το κυπριακό γαϊδούρι; Δυστυχώς όμως για άλλη μια φορά διαψεύστηκαν. Το ψέμα είχε κοντά ποδάρια και η διαστρέβλωση δεν πέτυχε τον σκοπό της.

Ο κ. Ακκιντζιή την εβδομάδα που μας πέρασε είπε ούτε λίγο ούτε πολύ αυτά που κατά καιρούς έχει πει και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και οι εκπρόσωποι της Ε.Ε. και των Ηνωμένων Εθνών και πλήθος άλλων πολιτικών και επιχειρηματικών παραγόντων. Ότι δηλαδή η διαχείριση των φυσικών πόρων του νησιού μπορεί να είναι κατάρα ή ευλογία. Πόσες φορές αλήθεια ακούσαμε παρόμοιες δηλώσεις από επίσημα χείλη; Πόσες φορές διασυνδέθηκε η ευρύτερη ασφάλεια της περιοχής της ανατολικής Μεσογείου με τη συνεργασία που μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη λελογισμένη διαχείριση του φυσικού πλούτου;

O ίδιος ο Υπουργός Ενέργειας κ. Λακκοτρύπης δήλωνε πριν από μερικούς μήνες ότι: “Αναμφίβολα… αποδείχτηκε περίτρανα ο τεράστιος κίνδυνος που υφίστανται οι ευρωπαϊκές χώρες από την υπερεξάρτησή τους από πηγές ενέργειας και ενεργειακούς διαδρόμους. Δικαίως η προσοχή όλων στράφηκε προς την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και τις μελλοντικές παραγωγικές της δυνατότητες. Όλο και περισσότεροι πλέον πιστεύουν ότι οι δυνατότητες αυτές μπορούν να αποτελέσουν τον θεμέλιο λίθο για την άμβλυνση και σταδιακή επίλυση μακροχρόνιων διαφορών”. Δεν πιστεύω να ισχυρίστηκε ποτέ κανείς ο Υπουργός μας απείλησε τις ευρωπαϊκές χώρες.

Σε αντίστοιχο πλαίσιο κινήθηκε και η δήλωση Ακκιντζιή της οποίας η ακριβής διατύπωση ήταν η εξής: «Τα κοιτάσματα του φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο… σε περίπτωση που δεν χρησιμοποιηθούν με λογικό τρόπο, μπορεί να αποτελέσουν στοιχείο απειλής και επιπλέον να γίνουν αιτία πολέμου, ενώ εάν χρησιμοποιηθούν συνετά μπορεί να δημιουργηθεί μια επωφελής κατάσταση για όλους». Σημείωση ότι η αναφορά έγινε στο πλαίσιο συζήτησης στο οποίο ο κ. Ακιντζιή υπερασπιζόταν την τρέχουσα διαδικασία των διαπραγματεύσεων.

Μάλιστα για σκοπούς απλής σύγκρισης θυμίζω ότι για το ίδιο θέμα ο Έρογλου επέμενε σε  επιτροπή συνδιαχείρισης πριν από τη λύση του κυπριακού και όταν θεώρησε ότι οι ε/κ θα τον ξεγελάσουν προχώρησε και σύνηψε συμφωνία δήθεν με την Τουρκία για την υφαλοκρηπίδα. Υπέγραψε συμφωνητικό για «έρευνες» στην περιοχή με ανώνυμη τουρκική εταιρεία και κόμπαζε με αλαζονεία ισχυριζόμενος ότι έχουν δικαιώματα σε βορρά και νότο και μπορούν ούτε λίγο ούτε πολύ να κάνουν ότι θέλουν.

Ο Ακκιντζιή από την άλλη, συμφώνησε με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να αφήσουν το ζήτημα να συζητηθεί στο τέλος των διαπραγματεύσεων, δεν έχει προβεί σε καμία απολύτως προκλητική ενέργεια, αντίθετα προσπαθεί καθημερινά να πείσει τους ανησυχούντες και μονίμως αντιδρούντες της δικής του πλευράς για τα πλεονεκτήματα που θα έχει μία συνολική λύση του κυπριακού.

Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι με τον κ. Ακκιντζιή δε συμφωνούμε σε όλα και έχουμε και διαφορετικές εκτιμήσεις σε ορισμένα ζητήματα και αυτό είναι φυσιολογικό. Επειδή εκείνος υπερασπίζεται τα συμφέροντα της κοινότητας του και εμείς τα δικά μας. Όμως, νομίζω ότι όλοι οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε θετική διάθεση, όραμα και ειλικρίνεια στοιχεία που εξέλειπαν για δεκαετίες και που τόσο πολύ χρειάζονται οι διαπραγματεύσεις.